Hodowla danieli

Daniel (Dama dama) - gatunek ssaka z rodziny jeleniowatych o wyglądzie i trybie życia podobnym do jelenia szlachetnego. Pochodzi z Azji Mniejszej. Sprowadzony przez Fenicjan, a później Rzymian na obszary śródziemnomorskie, rozpowszechniony w wielu krajach, również w Polsce.

Daniel (łać. Dama-Dama)

Część systematyków wyodrębnia dwa podgatunki daniela: Dama dama dama - daniel europejski Dama dama mesopotamica - daniel mezopotamski Pozycja taksonomiczna daniela mezopotamskiego jest wśród systematyków dyskutowana. Według niektórych[1] jest to odrębny gatunek.
Daniel jest mniejszy od jelenia szlachetnego. Długość ciała wynosi 130 - 150 cm, wysokość w kłębie 105 cm. Samce są wyraźnie większe od samic i ważą od 65 do 80 kg, samice 30 - 50 kg. Grzbiet ciała ma ubarwienie rudobrązowe z charakterystycznymi białymi plamami. Wzdłuż kręgosłupa biegnie ciemna smuga. Spód ciała jest biały, na pośladkach występuje biała plama z ciemnym obrzeżeniem. Ogon jest od góry czarny, od spodu biały. W zimie ubarwienie grzbietu ciała zmienia się na szare, bez plam (tzw. szata zimowa). Stosunkowo często spotyka się osobniki będące albinosami, oraz ubarwione nietypowo, całkowicie na czarno. Jak u innych przedstawicieli jeleniowatych, samiec posiada poroże, które co roku zrzuca (zwykle w maju), a na jego miejsce wyrasta nowe, większe. Są one bardziej szerokie, łopatowate, a jednocześnie mniejsze niż u jelenia szlachetnego. Samica nie posiada poroża. Największe poroża 6-10 letnich danieli osiągają 5-7 kg masy. Daniele mają dobry węch, słuch i bardzo dobry wzrok.