Produkcja indyków typu brojler

      Pod pojęciem „brojler" rozumiemy w produkcji indyków młode ptaki przeznaczone na konsumpcję już od osiągnięcia 2,5 kilograma. Indyki-brojlery odchowuje się podobnie jak tuczone kurczęta bez wybiegów, żywi je również wyłącznie mieszanką paszową treściwą odpowiadającą potrzebom paszowym, ale okres tuczu trwa 12—14 tygodni. Pełną podaż handlową brojlerów indyczych spotyka się już praktycznie w każdym kraju. Ciężar indyków zaliczonych w obrocie konsumpcyjnym do kategorii brojlerów ma dużą rozpiętość, wynosi od 2,25 do 7 kg.

      Przy porównaniu kalkulacji produkcji brojlerów indyczych z opłacalnością odchowu indyków pastwiskowych, przemawia na korzyść brojlerów przede wszystkim szybszy obrót włożonego kapitału, szybki rozwój w pierwszych 3-4 miesiącach życia i dlatego lepiej można wykorzystać paszę i pomieszczenia inwentarskie dla insyków, gdyż rotacja jest szybsza i można utuczyć więcej ptaków.

      Natomiast ujemnymi stronami produkcji brojlerów indyczych jest przede wszystkim zwiększony udział ceny pisklęcia w kosztach produkcji, gdyż cena pisklęcia jest ponad 3-krotnie wyższa niż cena jednodniowego kurczęcia. Dalsze niedogodności to konieczność częstszego odchowu piskląt i związana z tym praca oraz zwiększone ryzyko. Indyki są, jak wiadomo, w pierwszych tygodniach znacznie wrażliwsze od kurcząt, śmiertelność ich jest większa.

      Nastawienie produkcji indyków na zbyt brojlerów może być uzasadnione przede wszystkim tam, gdzie nie ma odpowiednich pastwisk. W pierwszym okresie rozwoju ptaków wykorzystanie paszy treściwej jest bardzo dobre, korzystniejsze nawet niż w tuczu kurcząt, jednak zwiększone potrzeby karmowe dorastających indyków mogą spowodować, że przy braku pastwiska produkcja indyków jesiennych nie wytrzyma kalkulacji.

      Przemysł drobiarski nie wprowadził dotąd jeszcze planowego skupu i kontraktacji wczesnych indycząt rzeźnych, odpowiadających wymaganiom rynku . Na razie kładzie się główny nacisk na uzyskanie młodych dobrze umięśnionych indyków dostarczanych do zakładów drobiarskich od lipca do połowy listopada. W tym kierunku prowadzi się kontraktację. Do celów eksportu najbardziej pożądany jest ciężar żywca 4-4,5 kg. Upierzenie ma być białe, w stanie pełnego rozwoju, a ptak musi być dobrze umięśniony. U indyczek pierś powinna być dobrze zaokrąglona. U indorów grzebień mostku jest wyższy, może więc nieco wystawać. Jeżeli rozłożenie mięśni na piersi jest obfite, to również umięśnienie ud jest właściwe. Indyk mający uzyskać w skupie pierwszą klasę powinien wykazywać dość obfitą i dobrze rozmieszczoną powłokę tłuszczu podskórnego, musi więc w okresie odchowu oraz przed odstawą być dobrze żywiony.

      Takie indyki uzyskuje się również na wybiegu, a więc w warunkach powszechnie u nas stosowanych, które nie wymagają specjalnych pomieszczeń dla utrzymania indyków po ósmym tygodniu życia, kiedy już są zahartowane i niewrażliwe na ostrzejsze warunki atmosferyczne. Powyżej 10 -12 tygodnia życia wystarczają więc bardzo prymitywne pomieszczenia ale zadaszone.